Μάθε μου να ελπίζω!

Στεφανία Καρκαμάνη / Ψυχολόγος - Συγγραφέας

Μνημόνιο και παιδική κατάθλιψη: η απελπισία ως προϊόν μάθησης   Τα τρομακτικά ποσοστά έχουνε γίνει γνωστά από καιρό: για τη διετία 2009-2011, οι αυτοκτονίες στην Ελλάδα αυξήθηκαν κατά 22%, τα αιτήματα βοήθειας προς υποστηρικτικές μονάδες κατά 20-30%, η παιδική και εφηβική κατάθλιψη κατά 10-15%, ενώ λόγω των τραγικών περικοπών στον τομέα ψυχικής υγείας, η αυξημένη ανάγκη για βοήθεια δε βρίσκει ανταπόκριση.   Ο όρος «κατάθλιψη» είναι διαδεδομένος. Τα συμπτώματα ευρέως γνωστά. Στα συναισθήματα παιδιών και εφήβων που πάσχουν από κλινική κατάθλιψη περιλαμβάνονται η θλίψη, η ενοχή, η ντροπή, η υπερευαισθησία στην κριτική, η έλλειψη κινήτρων, η ψυχοκινητική επιβράδυνση, η μειωμένη ανάληψη πρωτοβουλιών και αυτοεκτίμηση, η έντονη αυτοκριτική και η απαισιοδοξία. Τα βιολογικά συμπτώματα περιλαμβάνουν διαταραχές στον ύπνο και τη διατροφή, απώλεια βάρους, σωματική κόπωση, πονοκεφάλους,  ναυτίες, πόνους στο στομάχι, ευερέθιστη συμπεριφορά, ξεσπάσματα θυμού, εκνευρισμό και απόσυρση, ενώ η κλινική εικόνα διαφοροποιείται, ανάλογα με την ηλικία. Λίγο-πολύ όλοι έχουν ενημερωθεί γι’ αυτά. Για κάποιο λόγο, όμως, οι ειδικοί παρέλειψαν να ενημερώσουν τους έλληνες για το σημαντικότερο: η κατάθλιψη είναι μια μαθημένη συμπεριφορά. Τα παιδιά δε γεννιούνται καταθλιπτικά. Μαθαίνουν να είναι. Από πού, άραγε; Και πώς;   Το 1967, οι ψυχολόγοι Martin Selingman και ο Steve Maier ξεκίνησαν την περίφημη σειρά πειραμάτων τους σε σκύλους. Σε ένα από αυτά τα πειράματα έκαναν το εξής: χώρισαν τους σκύλους σε 3 ομάδες, τους έδεσαν με λουριά και τους υπέβαλλαν σε ηλεκτροσόκ. Οι σκύλοι της πρώτης ομάδας, μπορούσαν να σταματήσουν τον ηλεκτρισμό τραβώντας ένα μοχλό, για τους σκύλους της δεύτερης ομάδας, η παύση ή όχι του ηλεκτροσόκ ήτανε κάθε φορά εντελώς τυχαία και για τους σκύλους της ομάδας τρία, το ηλεκτροσόκ δεν έπαυε, όσο και να τραβούσανε το μοχλό. Έπειτα, λοιπόν, τοποθέτησαν όλους τους σκύλους σε ένα κουτί, χωρισμένο σε δύο μέρη από ένα μικρό φράκτη. Ο σκύλος μπορούσε πολύ εύκολα να αποφύγει το ηλεκτροσόκ, πηδώντας απλά το φράκτη. Κι αυτό έκαναν οι σκύλοι της ομάδας ένα και δύο. Οι σκύλοι της ομάδας τρία, όμως, αυτοί που είχανε μάθει πως η συμπεριφορά τους δεν έχει καμία επίδραση στο περιβάλλον, ξάπλωσαν κάτω παθητικά και κλαψούριζαν. Δεν επιχείρησαν καν να πηδήσουν το μικροσκοπικό φράκτη, έμειναν εντελώς άπραγοι και υπέστησαν τον πόνο. Το φαινόμενο αυτό είναι γνωστό ως «θεωρία της μαθημένης απελπισίας».   Αυτό έχουνε γίνει, δυστυχώς, τα σημερινά μας παιδιά και οι σημερινοί μας έφηβοι. Σαν εκείνους τους σκύλους, έμαθαν να είναι απελπισμένοι, έμαθαν πως οι πράξεις τους δεν έχουν αντίκτυπο σε αυτό το υπό διάλυση κράτος και τη βαθέως νοσηρή κοινωνία στην οποία έτυχε να γεννηθούν. Τι μπορούνε, λοιπόν, να κάνουνε οι γονείς για να προστατεύσουνε τα παιδιά τους από την επιδημία κατάθλιψης της χώρας;   Πρώτα από όλα να συνειδητοποιήσουν τη σοβαρότητα του θέματος. Η πρώιμη ηλικία εμφάνισης της κατάθλιψης αποτελεί τον πιο αρνητικό προγνωστικό παράγοντα, για να εξελιχθεί σε χρόνια κλινική πάθηση, με αυξημένο τον κίνδυνο της εξάρτησης από ουσίες και των αυτοκτονικών τάσεων. Έπειτα, να φροντίσουνε τη δική τους ψυχική υγεία. Τα παιδιά γονέων που έχουνε οι ίδιοι ιστορικό κατάθλιψης, είναι 14 φορές πιο πιθανό να εμφανίσουν κατάθλιψη και τα ίδια. Οι μητέρες με κατάθλιψη έχουν μια συμπεριφορά που χαρακτηρίζεται από την απόσυρση στην επικοινωνία με το παιδί τους και την παρεμβατικότητα, ενώ η αρνητική τους διάθεση, η αστάθεια, τα υψηλά επίπεδα συζυγικών καβγάδων και άγχους της εποχής μας, κατατάσσουνε τα παιδιά στην ομάδα υψηλού κινδύνου. Η κατάθλιψη μπορεί να ξεκινήσει ακόμη και από τους 8 μήνες ζωής, φαινόμενο γνωστό ως «βρεφική κατάθλιψη», ενώ δε γίνεται εύκολα αντιληπτή, καθώς ως μια ηλικία, δεν εκφράζεται με λόγια από τα παιδιά.   Συνίσταται η επίσκεψη σε ειδικό ψυχικής υγείας, όμως προσοχή! Σε καμία των περιπτώσεων δεν ενδείκνυται η φαρμακευτική αγωγή! Τα τρικυκλικά αντικαταθλιπτικά έχουν εξαιρετικά περιορισμένη αποτελεσματικότητα, ενώ είναι επικίνδυνα για την υγεία των παιδιών. Ο μόνος λόγος που διακινούνται ακόμη, είναι τα συμφέροντα των φαρμακευτικών εταιριών. Το καταθλιπτικό παιδί δε θέλει χάπια. Θέλει κίνητρα. Προσπαθήστε να βελτιώσετε το κλίμα μέσα στο σπίτι. Μάθετέ του να αξιολογεί ρεαλιστικά τις προσπάθειες και τα επιτεύγματά του, γιατί τα καταθλιπτικά παιδιά θέτουν υπερβολικά υψηλούς στόχους και ασκούν υπερβολικά έντονη αυτοκριτική. Χρειάζονται θετική ενίσχυση και πάνω από όλα, απτά αποτελέσματα. Αντί να δει τηλεόραση το βράδυ, ή να παίξει ηλεκτρονικά παιχνίδια, το παιδί θα μπορούσε να ασχοληθεί με κάποια χειρονακτική κατασκευή, ώστε να δει με τα μάτια του, ότι η προσπάθειά του έχει αποτέλεσμα. Ότι οι ώρες που πέρασε να παιδεύεται με ένα παζλ, για παράδειγμα, τον οδήγησαν να συναρμολογήσει μια όμορφη εικόνα.  Ενθαρρύνετέ το να παίξει το ίδιο μουσική, αντί να ακούσει, να φτιάξει μόνο του ένα παραμύθι, αντί να παρακολουθήσει ένα ακόμη 3d animated. Γιατί η φαντασία και η δημιουργικότητα είναι το καλύτερο φάρμακο για την απελπισία…

14

Ο χρήστης Σούλης Δημήτρης έγραψε: "η κατάθλιψη είναι μια μαθημένη συμπεριφορά. Τα παιδιά δε γεννιούνται καταθλιπτικά. Μαθαίνουν να είναι."???? Είναι δυνατόν ψυχολόγος να γράφει αυτά τα πράγματα; Δεν έχετε ποτέ ακούσει για τους πολυμορφισμούς των υποδοχέων της σεροτονίνης που συσχετίζονται με κατάθλιψη ("κακός γονότυπος" είναι ο 5-ΗT2CR-759CT), για τους πολυμορφισμούς του μεταφορέα της σεροτονίνης ("κακός γονότυπος" ο 5HTTLPR-SS) που σχετίζονται και με την έλλειψη ανταπόκρισης στα νεότερα αντικαταθλιπτικά, για τις "παραλλαγές" των υποδοχέα D2 και D3 της ντοπαμίνης όπου σχετίζονται με μείζονα κατάθλιψη και διπολική διαταραχή? Δεν θέλω ούτε μπορώ να κάνω μάθημα ψυχολογίας εδώ πέρα, υπάρχουν άλλοι ειδικοί που έχουν αυτή την ευθύνη. Αυτό όμως που θέλω να πω είναι ότι δεν μπορούμε να παραγνωρίζουμε τον πολυπαραγοντικό ρόλο της κατάθλιψης. Υπάρχουν άνθρωποι που, ο λαχνός τους στη γενετική τους κληρωτίδα είναι τόσο άσχημος, που, σε όποιο περιβάλλον και να μεγαλώσουν, την κατάθλιψη θα την πάθουν. Υπάρχουν από την άλλη πλευρά άνθρωποι χωρίς καμία γενετική επιβάρυνση για την κατάθλιψή τους και τα αίτια είναι περιβαλλοντικά και μόνο, και υπάρχει και ένα ποσοστό (δεν γνωρίζω αν είναι η πλειονότητα ή όχι) στο οποίο η κατάθλιψη είναι αποτέλεσμα συνέργειας παραγόντων με τον καθένα από μόνο του να είναι ανίσχυρος να την προκαλέσει. Και ναι, υπάρχουν παιδιά που μπορούν να βοηθηθούν με τα χάπια. Θεωρώ εγκληματικό και καθόλου επαγγελματικό να απευθύνεστε στους γονείς αποτρέποντάς τους από μια θεραπεία που σε κάποιες περιπτώσεις να είναι απόλυτα ενδεδειγμένη.... Αναρτήθηκε στις 8/7/2012 10:50:33 Ο χρήστης Στεφανία Καρκαμάνη έγραψε: Καλησπέρα σας και ευχαριστώ για την ανάγνωση.] Όσον αφορά τη βιολογική φύση της κατάθλιψης, φυσικά και διδασκόμαστε την άποψη αυτή στη σχολή μας. Αναφέρεστε στο λεγόμενο "ιατρικό μοντάλο" το οποίο υιοθετούν οι ψυχίατροι. Οι ψυχολόγοι, όμως,αντιτίθονται σθεναρά σε αυτό το μοντέλο και έχουν πολλούς λόγους να το κάνουν. Πρώτα από όλα, όπως σωστά μιλήσατε περί σεροτονίνης, όχι μόνο η κατάθλιψη, αλλά όλες οι ψυχικές ασθένειες σχετίζονται σε ένα βαθμό με βιολογικούς και γενετικούς παράγοντες. Δε χρειάζεται κανένας μάθημα ψυχολογίας, γιατί 4 χρόνια στο Πανεπιστήμιο, 600 ώρες πρακτικής άσκησης και 3 χρόνια εθελοντικής εργασίας, εξοπλίζουν κάποιον πλήρως. Φυσικά και διδασκόμαστε αυτή την άποψη. Όμως διδασκόμαστε, επίσης, πως ο γενετικος παράγοντας, δεν έχει παρά κάποια μικρή συμβολή στο ζήτημα της ψυχικής υγείας. Κάνετε λάθος στο ότι τα παιδιά που γεννιούνται με προδιάθεση εμφανίζουνε κατάθλιψη σε όποιο περιβάλλον και να βρεθούν. Έρευνες δεκαετιών έχουν αποδείξει το αντίθετο. Γενετική προδιάθεση υπάρχει και στη σχιζοφρένεια, στην παράνοια, στην εξάρτηση. Αλλά αυτό σε καμία των περιπτώσεων δε σημαίνει ότι κανείς γεννιέται σχιζοφρενής, παρανοϊκός ή καταθλιπτικός! Το μεγαλύτερο ποσοστό των ανθρώπων που γεννιούνται με κάποια προδιάθεση, δεν την εμφανίζουνε εκτός εάν δεχτούν αρνητικές εμπειρίες και αν ζήσουν σε αρνητικά περιβάλλοντα. Υπάρχουν, μάλιστα, πολλοί άνθρωποι, οι οποίοι γεννήθηκαν με προδιάθεση, έζησαν σε τραυματικά περιβάλλοντα και παρόλα αυτά δεν εμφάνισαν ποτέ ψυχική ασθένεια. Η ψυχολογία υποστηρίζει τη θεραπεία χωρίς ψυχοφάρμακα. Εάν τα αντικαταθλιπτικά που κυκλοφορούν στην αγορά είχαν αποδειχθεί αποτελεσματικά, τότε βεβαίως και θα τα πρότεινα. Έχει, όμως, αποδειχθεί το αντίθετο εδώ και χρόνια. Η αποτελεσματικότητά τους είναι τόσο μικρή και οι παρενέργειές τους τόσο μεγάλες (πρώτα από όλα τα περισσότερα από αυτά είναι εξαρτησιογονα και η χρήση τους έχει συνδεθεί με τη χρήση ουσιών αργότερα στην εφηβική ηλικία), που ο επίσημος οδηγός συμπτωματολογίας και διάγνωσης της Αμερικανικής Εταιρίας Ψυχολόγων, στην τελευταία του έκδοση, DSM-4, ρητά αποτρέπει τη χρήση τους για την παιδική κατάθλιψη! Δεν πιστεύω στα ψυχοφάρμακα, πιστεύω στην ψυχοθεραπεία και την υγιή ανάπτυξη. Ποτέ δε θα παρέπεμπα ασθενή μου σε αυτή τη λύση. Ευχαριστώ και πάλι για την παράθεση της άποψής σας, όμως, με σεβασμό πάντα, διαφωνώ. Αναρτήθηκε στις 8/7/2012 11:46:18 Ο χρήστης Στεφανία Καρκαμάνη έγραψε: Υ.Γ. Οφείλω, επίσης, να αναφέρω ότι υπάρχουν και χειρότερα παραδείγματα από αυτά των αντικαταθλιπτικών, τύπου "ριταλίνης", ουσίας που χορηγούνε οι ψυχίατροι για τη Διαταραχή Ελλειματικής Προσοχής-Υπερκινητικότητας (ΔΕΠ-Υ). Η συγκεκριμένη ουσία είναι δυνατό διεγερτικό, το οποίο, δεδομένης της ευερεθιστότητας των παιδιών με ΔΕΠ-Υ στα ερεθίσματα του περιβάλλοντος, δίνει ένα αποτέλεσμα πολύ όμοιο με το να χορηγήσεις στο παιδί LSD και να το στείλεις σε trans party. Τα ποσοστά των παιδιών που έχουν πάρει ριταλίνη στην παιδική ηλικία και κατέληξαν στην ηρωίνη στην εφηβεία τους είναι τρομακτικά. Οπότε, εγώ προωπικά, θεωρώ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΟ το να χορηγούνται τα ψυχοφάρμακα αυτά ακόμη. ΑΝΤΙΕΠΑΓΓΕΛΑΜΤΙΚΟ, όμως, δεν είναι καθόλου, γιατί οι ψυχίατροι που τα χορηγούν γνωρίζουν καλά τη φύση τους, αλλά τα ποσοστά που παίρνουνε από τις φαρμακευτικές εατιρίες τους έχουνε κάνει πολύ πλούσιους για να αποκαλύψουνε την αλήθεια... Αναρτήθηκε στις 8/7/2012 12:29:25 Ο χρήστης Στεφανία Καρκαμάνη έγραψε: Μάλιστα, σε πρόσφατη συζήτησή μου με πασίγνωστο παιδοψυχίατρο, που δε θέλω να αποκαλύψω το όνομά του, το άκουσα αυτό με μπόλικο θράσος. Είχα παρακολουθήσει διάλεξή του, στην οποία πρότεινε τα ψυχοφάρμακα ως συμπληρωματικό μέσο θεραπείας και παρόλα αυτά, παραδεχότανε την υψηλή τους σύνδεση με την μετέπειτα τοξικομανία. Πλησιάζοντάς τον, λοιπόν, μετά το σεμινάριο και ρωτώντας τον πώς είναι δυνατό να χρησιμοποιούνται τόσο εγκληματικές ουσίες, μου είπε ότι έχω δίκαιο, αλλά φροντίζουνε (υποτίθεται) να τις χορηγούνε μόνο όταν η περίπτωση είναι πολύ βαριά! Συγχωρέστε με λοιπόν, που θα χαλάσω το παραμύθι πολλών ανθρώπων λέγοντας, ΟΧΙ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝΕ ΜΑΓΙΚΑ ΧΑΠΑΚΙΑ. Αναρτήθηκε στις 8/7/2012 12:45:45 Ο χρήστης Σούλης Δημήτρης έγραψε: Ποιό αντικαταθλιπτικό είναι εξαρτησιογόνο; Γιατί αφενός από όσα γνώριζα, τα αντικαταθλιπτικά δεν περιλαμβάνονται στις εξαρτησιογόνες ουσίες που χορηγούνται με συνταγή ναρκωτικών (στις οποίες περιλαμβάνονται ακόμα και μη εξαρτησιογόνες ουσίες όπως η βουσπιρόνη και η ζολπιδέμη)αφετέρου, όπως και εσείς γνωρίζετε, ο εθισμός είναι το φαινόμενο που προκαλείται όταν μια ουσία έχει άμεση επίδραση στον εγκέφαλο και δεν αφορά φάρμακα που χρειάζονται 3 εβδομάδες για να δράσουν. Σκεφτήκατε ποτέ μήπως η τοξικομανία είναι επακόλουθο της ίδιας της κατάθλιψης και όχι της θεραπείας; Και ίσως ότι οι έφηβοι με τις βαρύτερες μορφές κατάθλιψης (που συνήθως είναι αυτοί που καταφεύγουν και στον ψυχίατρο) είναι πιο επιρρεπείς σε αυτήν; Το ότι "Το μεγαλύτερο ποσοστό των ανθρώπων που γεννιούνται με κάποια προδιάθεση, δεν την εμφανίζουνε εκτός εάν δεχτούν αρνητικές εμπειρίες και αν ζήσουν σε αρνητικά περιβάλλοντα." θα ήθελα να μου το αιτιολογήσετε. Γιατί, στο πολύ μικρό ψάξιμο που έκανα αυτή τη στιγμή (δεν είμαι ούτε ψυχολόγος ούτε ψυχίατρος) βρήκα το ακριβώς αντίθετο: "More direct estimates of the heritability of depressive symptoms or episodes in children and adolescents indicate that the genetic contributions may be greater than 50%." (Todd RD, Botteron KN. Etiology and genetics of early-onset mood disorders. Child Adolesc Psychiatr Clin N Am. Jul 2002;11(3):499-518.) Η κληρονομικότητα των ψυχικών παθήσεων είναι από χρόνια δεδομένη και μου λέτε ότι διδάσκεστε ότι "Όμως διδασκόμαστε, επίσης, πως ο γενετικος παράγοντας, δεν έχει παρά κάποια μικρή συμβολή στο ζήτημα της ψυχικής υγείας."???? Στο ότι δεν υπάρχουν μαγικά χαπάκια θα συμφωνήσω απόλυτα. Όπως και στο ότι δεν υπάρχουν ούτε μαγικές ψυχοθεραπείες. Στην ιατρική ΚΑΜΙΑ θεραπευτική μέθοδος δεν είναι 100% αποτελεσματική για το 100% των ασθενών. Και αυτός είναι ο λόγος της ύπαρξης πολλών θεραπειών. Δεν θα διαφωνήσω για τη μικρή αποτελεσματικότητα και για τις παρενέργειες. Ούτε υποστηρίζω ότι κάθε παιδική κατάθλιψη πρέπει να αντιμετωπίζεται φαρμακευτικά. Αλλά θεωρώ ΚΑΘΑΡΑ ΑΝΤΙΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΚΟ το να δαιμονοποιούμε θεραπείες, γιατί ακόμα και αυτά τα "εγκληματικά φάρμακα", ναι, όπως έχουν βοηθήσει πάρα πολλούς ενήλικες να έχουν μια καλή ποιότητα ζωής, σε αρκετές περιπτώσεις μπορούν να βοηθήσουν παιδιά και εφήβους. Δεν είναι δυνατόν να τρομοκρατείτε τους γονείς ενός παιδιού στο οποίο η ψυχοθεραπεία απέτυχε (εκτός αν μου πείτε ότι μπορείτε να θεραπεύσετε άπαντες)στο να εξαντλήσουν όλες τις θεραπευτικές επιλογές. Στην τοποθέτησή σας "Δεν πιστεύω στα ψυχοφάρμακα, πιστεύω στην ψυχοθεραπεία και την υγιή ανάπτυξη." επιτρέψτε μου να χαριτολογήσω λέγοντας ότι δεν είναι θρησκεία ούτε τα ψυχοφάρμακα, ούτε οι ψυχοθεραπείες. Και θα δεχτώ επίσης ότι μπορεί να έχετε από τις εμπειρίες σας μια αρνητική προκατάληψη για τα ψυχοφάρμακα. Όπως και εγώ αντίστοιχα έχω διαμορφώσει μια πολύ αρνητική προκατάληψη για τις ψυχοθεραπείες. Ο σωστός επιστήμονας όμως (αν θέλουμε να ασκήσουμε επιστήμη και όχι θρησκεία) αφήνει τις προκαταλήψεις του απέξω από την επαγγελματική του πρακτική. Όπως εγώ δηλαδή την αρνητική μου προκατάληψη για τις ψυχοθεραπείες την κρατώ για τον εαυτό μου και για τις φιλικού επιπέδου συζητήσεις και ΟΥΔΕΠΟΤΕ αποθάρρυνα τους ασθενείς μου από το να επισκεφθούν ένα ψυχολόγο ή να αρχίσουν μια ψυχοθεραπεία, αντίστοιχα, όταν απευθύνεστε στο ευρύ κοινό δαιμονοποιώντας με αυτό τον τρόπο την φαρμακευτική αγωγή των ψυχικών παθήσεων μου δίνετε την εντύπωση ότι δεν είναι ότι "Η ψυχολογία υποστηρίζει τη θεραπεία χωρίς ψυχοφάρμακα." αλλά ότι αυτή είναι η προσωπική σας άποψη. Όσο για τα συμφέροντα, δεν θα διαφωνήσω ότι στο χώρο της υγείας υπάρχει το φαινόμενο της "μίζας", από την άλλη πλευρά θα αντιπαραθέσω και την οικονομική απομύζηση ενός ψυχοθεραπευόμενου (δεν γνωρίζω αν στα παιδιά οι τιμές είναι χαμηλότερες) στους ενήλικες ενδεικτικά οι τιμές κυμαίνονται 50€-100€ ανά συνεδρία σε εβδομαδιαία βάση...πολλαπλασιάστε επί 48 εβδομάδες το χρόνο δηλαδή 2400€-5800€ ανά έτος και πολλαπλασιάστε επί πόσα έτη θα διαρκέσει η θεραπεία... Συν το φαινόμενο της εξάρτησης από το θεραπευτή που οι περισσότεροι ψυχολόγοι επιμελώς για δικούς τους λόγους φροντίζουν να καλλιεργούν...Αυτά αν θέλετε να μιλήσουμε για οικονομικά συμφέροντα. Και κάτι τελευταίο: Θα ήθελα, έστω για μια στιγμή, χάριν της συζήτησης, να προσποιηθείτε ότι συμφωνείτε μαζί μου στο ότι ένα ποσοστό (δεν θα παίξουμε την κολοκυθιά για το πόσο είναι αυτό) των παιδιών ανέπτυξαν κατάθλιψη για λόγους που στο μεγαλύτερό τους μέρος είναι γενετικοί. Αντιλαμβάνεστε με πόσες ΑΔΙΚΕΣ ΕΝΟΧΕΣ έχετε φορτώσει τους γονείς τους που, στην ουσία τους λέτε αυτή τη στιγμή ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΣΟΥ ΕΧΕΙ ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ ΚΑΙ ΦΤΑΙΤΕ ΕΣΕΙΣ ΓΙ ΑΥΤΟ???? Θα ήθελα να σκεφτείτε ότι σε κάποιες περιπτώσεις μπορούμε να αποδώσουμε μέρος της ευθύνης στην οικογένεια, αλλά σε κάποιες άλλες ότι είναι πολύ άδικο και σκληρό να το κάνουμε αυτό. Συγγνώμη αν σας κούρασα. Αναρτήθηκε στις 9/7/2012 03:58:29 Ο χρήστης Στεφανία Καρκαμάνη έγραψε: Τώρα, όσον αφορά τη "δαιμονοποίση" των ψυχοφαρμάκων. Πρώτα από όλα, όχι εγώ προσωπικά, αλλά η επιστήμη της ψυχολογίας δεν πιστεύει στα ψυχοφάρμακα. Ο επίσημος οδηγός συμπτωματολογίας και διάγνωσης της Αμερικανικής Εταιρίας Ψυχολόγων dsm, ρητά αναφέρει ότι η φραμακοθεραπεία δεν ενδείκνυται παρά ως εσχάτη των λύσεων και ειδικά στην περίπτωση των παιδών, πρέπει να αποφεύγεται! Αυτό τον οδηγό ακολουθούν οι ψυχολόγοι που ασκούν νόμιμα το επάγγελμα σε όλο τον κόσμο. Ο κόσμος ξέρει ότι αν θέλει ψυχοφάρμακα πάει σε ψυχίατρο, αν θέλει ψυχοθεραπεία πάει σε ψυχολόγο γιατί οι ψυχολόγοι δε συνταγογραφούνε, καθώς αυτό δεν προβλέπεται από την άδεια σκήσεως επαγγέλματός τους και αντιτίθεται στον κώδικα δεοντολογίας που περιλαμβάνεται στον όρκο που παίρνει ο ψυχολόγος όταν παίρνει το πτυχίο του. Επίσης, έχετε απόλυτο δίκιο όσον αφορά τα κέρδη της ψυχοθεραπείας, όμως απευθύνεστε σε λάθος άτομο! Δεν ασκώ το επάγγελμα ιδιωτικά, το ασκώ εθελοντικά σε μη κερδοσκοπικές δομές ψυχικής υγείας παιδιών και εφήβων. Οπότε δεν έχω κανένα απολύτως χρηματικό κέρδος να αποτρέψω τους γονείς από κάποια θεραπεία, εάν αυτή είναι αποτελεσματική. Ο χρόνος δράσης των αντικαταθλιπτικών δεν έχει καμία απολύτως σχέση! Έκανα την πρακτική μου στην αποτοξινωτική κοινότητα Ιθάκη και γνωρίζω καλά,πόσο πολυπαραγοντική είναι η εξάρτηση. Πρέπει να διαχωρίσετε όμως στο μυαλό σας, τη σωματική εξάρτηση από την ψυχολογική! Η σωματική είναι το λιγότερο, το σώμα αποβάλλει τις ουσίες σε διάστημα 3 εβδομάδων κατά μέσο όρο για τους χρήστες της κοινότητας. Χρειάζονται όμως 2 ολόκληρα χρόνια ψυχοθερπείας για να μάθει ο άλλος, να μη ζητάει χάπι όταν στενοχωριέται, σκόνη όταν θυμώνει και σιρόπια όταν απογοητεύεται! Φυσικά και θα αποτρέψω τους γονείς από το να μάθουνε στο παιδί ότι όταν στενοχωριέται θα πάρει ένα χάπι για να τους περάσει! Γιατί αυτό το μαγικό χάπι, το αναζητάνε μετά σε όλη τους τη ζωΉ! Αναρτήθηκε στις 9/7/2012 06:11:06 Ο χρήστης Στεφανία Καρκαμάνη έγραψε: ΠΟΤΕ ΚΑΙ ΣΕ ΚΑΜΙΑ ΤΩΝ ΠΕΡΙΠΤΩΣΕΩΝ ΔΕΝ ΙΣΧΥΡΙΣΤΗΚΑ ΟΤΙ ΦΤΑΙΝΕ ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ! Πού είδατε εσείς να λέω κάτι τέτοιο; Ως περιβαλλοντικό παράγοντα ορίζω την οικονομική και κοινωνική κατάσταση της εποχής μας. Όπως τα σκυλιά στο πείραμα, έτσι κι ο σημερινός νέος, αφού προσπαθήσει μία, δύο ,δέκα, να αλλάξει το σάπιο κόσμο γύρω του και δει ότι δεν καταφέρνει τίποτα, απελπίζεται και τα παρατα. Αναρτήθηκε στις 9/7/2012 06:21:37 Ο χρήστης Στεφανία Καρκαμάνη έγραψε: Όσον αφορά το ζήτημα "φύση ή ανατροφή". ΕΠί 4 χρόνια στο Πανεπιστήμιο μαθαίναμε αποτελέσμτα ερυενών για το ποσοστό του βιολογικού και του περιβαλλοντικού παράγοντας στην ψυχασθένεια. Τα αποτελέσματα αυτά ήτανε αντικρουόμενα. Υπάρχουνε δεκάδες έρυενες, σαν αυτή που βρήκατε στο διαδίκτυο, που υποστηρίζουνε τη βιολογική άποψη. Αυτή η άποψη συμφέρει τους ψυχιάτρους και την πρωωθούν. Υπάρχουνε, όμως, ακόμα περισσότερς έρευνες που αποδεικνύουνε το αντίθετο, ότι δηλαδή ο βιολογικός πρα΄γοντας, όπως σας είπα, αποτελεί ένα μικρό ποσοστό των αιτίων. Όσο για το πού βρίσκω τα συμπεράσματα, με χαρά να σας παραπέμπψω σε μια βιλβιογραφία όγκου περίπου 50 τόμων και να σας ευχηθώ καλό διάβασμα, μια που πιστέψτε με ΜΙΑ ΕΡΕΥΝΑ ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΣΤΟ GOOGLE ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΡΚΕΤΗ ΓΙΑ ΝΑ ΣΧΗΜΑΤΙΣΕΙ ΣΦΑΙΡΙΚΗ ΑΠΟΨΗ ΓΙΑ ΕΝΑ ΘΕΜΑ, καθώς το μεγαλύτρεο μέρος των επιστημονικών ερευνών δεν υπαρχουνε στο ίντερνετ,παρά μόνο στο σύστημα βιβλιοθηκω΄ν του ΑΠΘ, πρόσβαση στο οποίο έχουνε μονάχα οι φοιτητές και οι καθηγητές του με ειδικό κωδικό! Εάν ενδιαφέρεστε για τη βιβλιογραφία, δώστε μου ένα mail να σας τη στείλω. Αναρτήθηκε στις 9/7/2012 06:30:49 Ο χρήστης Στεφανία Καρκαμάνη έγραψε: Τέλος,λυπάμαι πολύ που είχατε αρνητική εμπειρία με την ψυχανάλυση, δυστυχώς κυκλοφορούνε και κομπογιανίτες που ντροπιάζουνε το επάγγελμα. Δεν αναφέρατε, όμως, από ποιό είδος ψυχανάλυσης έχετε αρνητική εμπειρία. Συμφωνώ ότι καμία μέθοδος δεν είναι 100% σωστή, άλλωστε αυτό είναι το πρώτο πράγμα που μου έμαθαν στο Πανεπιστήμιο! Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι δεκτικοί στην ίδια μορφή ψυχανάλυσης! Υπάρχει η συμπεριφορική, η γνωστική, η συστημική, η Gestalt, η ολιστική, η ψυχαναλυτική και πάρα πολλές άλλες! Το σωστό είναι να βρεις την κατάλληλη μέθοδο ξεχωριστά για κάθε ασθενή και στις περισσότερς περιπτώσεις πρέπει να γίνει συνδυασμός μεθόδων! Καμία από αυτές τις μεθόδους,όμως, δεν περιλαμβάνει φραμακοθεραπεία. Αναρτήθηκε στις 9/7/2012 06:31:23